Een 89-jarige marathonloper uit Rusland heeft sinds 1971 meer dan 150.000 kilometer gelopen

Michail Benzionovitsj Gersjman is 89 jaar oud. Hij is het grootste deel van zijn leven hardloper geweest. Tijdens zijn sportcarrière heeft onze held meer dan 150.000 kilometer afgelegd. Hij droomt ervan om zijn aanstaande 90e verjaardag te vieren met een wedstrijd. Op de All-Russian halve marathon "ZaBeg.RF", die op 19 mei in het hele land wordt gehouden, is Mikhail Benzionovich van plan om een afstand van 5 km af te leggen.

- Wanneer ben je begonnen met hardlopen, waarom heb je voor deze sport gekozen?

- Ik hou al van hardlopen sinds ik een kind was. Ik was er erg goed in. Als student was ik lid van de atletiekafdeling en trainde ik op de middellange en korte afstand, maar na mijn afstuderen nam ik een grote pauze. In die tijd kwam ik behoorlijk wat aan. Ik realiseerde me dat ik voor mijn gezondheid moest gaan hardlopen en het spiegelbeeld stond me niet aan.

En dus besloot ik op 23 mei 1971 om het joggen weer op te pakken. De pauze duurde 14 jaar. Ik weet de exacte datum, want toen begon ik mijn sportdagboek bij te houden. In het begin rende ik een beetje - 4-5 keer per week 3 kilometer. Geleidelijk aan begon ik me in te zetten en begon ik vooruitgang te boeken.

Lichamelijke activiteit is noodzakelijk voor een persoon om te leven. En het is nooit te laat om aan sport te doen.

- Waarom heb je zo'n lange pauze genomen?

- Werk, andere hobby's, jonge leeftijd... Ik wilde veel uit het leven halen. Ik ben toen praktisch gestopt met sporten.

- Was het moeilijk om te herstellen?

- Ik ging hardlopen in de datsja. Ik had een ronde van 3 km, en ergens op de helft van de afstand had ik altijd het verlangen om terug te keren naar het huis. Maar het lukte me om mezelf te dwingen. Ik overwon altijd de geplande afstand, hoe moeilijk het ook was.

Ik had nog steeds een soort hardloopbasis. Langzamerhand kreeg ik er zin in. In het weekend begon ik vijf, zes en zelfs 10 kilometer hard te lopen. Ik begon mee te doen aan wedstrijden en kwam uiteindelijk uit bij marathons en supermarathons.

- Verschillen die races van de races van vandaag?

- Natuurlijk! Als dag en nacht! In die tijd waren het sportwedstrijden tussen collectieven, vakbonden, districten. De massaliteit was laag. Nu zijn er veel sportorganisatoren, gemeenschappen die zulke evenementen organiseren.

- Hoeveel races heb je op je account?

- Ik heb 65 marathons. Ik tel halve marathons niet eens mee. Ooit hadden we geen halve marathons, maar "20s". Dat werden halve marathons toen we het internationale niveau betraden.

Ik heb meer dan 20 supermarathons. Ze zijn verschillend. Lange (ik liep een supermarathon op 58 km en 100 km) en meerdaagse, waarbij je door de week 25 km, 40 km per dag overbrugt.

Ik liep meestal in mijn geboortestad Leningrad. Nu is het St. Petersburg. Maar er waren ook wedstrijden in andere steden: Yekaterinburg, Tyumen, Rostov-on-Don, Moskou. En andere landen: de Baltische staten, Wit-Rusland. In Finland deed ik mee aan twee halve marathons en een marathon. Ik liep in Hamburg.

- En wat zijn meerdaagse supermarathons?

- Ik heb de supermarathon Leningrad-Vyborg gelopen. Het is ongeveer 200 kilometer. Hij duurde 3,5 dag. Het begon op donderdag met een korte duurloop van 6-7 km. En op vrijdag, zaterdag en zondag waren er lange duurlopen.

Op vrijdag liepen we naar Sestroretsk 40 km, daarna naar Zelenogorsk ongeveer 30 km - ongeveer 70 km per dag in twee etappes. De volgende dag liepen we ook in twee etappes: de eerste - ongeveer 28 km, en de tweede - 30 km, maar voor het resultaat.

De vorige etappes waren groepsetappes - iedereen liep op dezelfde snelheid, maar heel behoorlijk. Ergens in de orde van vijf minuten per kilometer. En in de tweede etappe nam je, afhankelijk van het resultaat, een of andere plaats in deze supermarathon in. En de volgende dag liepen we de groepsrit, en toen was er ook een snelheidsrit - 25 kilometer. We liepen voor de resultaten. Ik wist twee keer te winnen in deze runs (in mijn leeftijdsgroep). Het is een relatief gemakkelijke loop.

Toen ik op het hoogtepunt van mijn vorm was, liep ik 5-6 duizend kilometer per jaar. Je moet hard werken om resultaten te boeken.

De moeilijkste meerdaagse loop voor mij was de "Zvezdny" loop, gewijd aan Cosmonautics Day. Ik heb die twee keer gelopen: in 1985 en 1986. Ik was toen net 50 jaar geworden (in 1985).

Het was een week lang rennen. Elke dag in de ochtend - drie uur voor het resultaat. En 's middags renden we als groep ergens tussen de 20 en 25 kilometer. Op de derde dag was er een uitslagenloop. Voor mannen - negen uur. Het lukte me om 100,5 kilometer te lopen. Ik werd eerste in mijn leeftijdscategorie.

- Heb je een geheim van langeafstandslopen?

- Er zijn geen speciale geheimen. Ik kan wel zeggen dat voeding heel belangrijk is. Vooral bij het lopen van marathons en supermarathons.

Op de dag van de wedstrijd moet je vier uur van tevoren havermout eten. Drink thee en koekjes. En tijdens de run moet je jezelf voorzien van koolhydraatrijke dranken. In mijn tijd hadden we geen gels of isotonics. We maakten zelf voedingsoplossingen boordevol koolhydraten: van duindoorn, cranberry, sinaasappel, honing.

Twee uur voor de run dronk ik ongeveer 100 ml van dit drankje. Daarna - in de laatste 15 minuten voor de start om niet ten koste van het interne glycogeen te rennen, maar ten koste van deze drank. En vanaf de 20e kilometer tijdens de marathon begon ik mezelf ook van brandstof te voorzien. Ik gebruikte ook glucosetabletten met ascorbinezuur. Die stopte ik onder mijn tong als ik de voedselpost naderde. Ik dronk thee en zoog het op. Het was genoeg voor drie of vier kilometer.

- Hoe train je nu?

- Ik ren nu niet. Ik wandel. Helaas brak ik op mijn 70e mijn dijbeenhals. En toen kreeg ik hartproblemen. Ik heb een pacemaker laten plaatsen. Maar ik ben toch weer gaan hardlopen, ook al was de eerste protheseoperatie een mislukking.

Ik had pijn en gebruikte ontstekingsremmers. Daardoor bracht ik mijn cardiovasculaire systeem ernstig in gevaar. Maar ondanks de pijn bleef ik hardlopen.

In 2015 heb ik mijn prothese laten vervangen. Het was een zeer riskante operatie, maar ik heb hem overleefd. Ik denk dat het grotendeels kwam doordat mijn lichaam gewend was aan de spanningen van het lopen van marathons.

Ik heb meer dan 150.000 kilometer gelopen sinds 1971. Dus, metaforisch gesproken, is dit de vierde keer dat ik de evenaar loop.

De operatie was een succes. Nu heb ik geen pijn meer, maar ik heb al een stereotype ontwikkeld en ik loop veel mank.

Na 2015 realiseerde ik me dat ik met dezelfde snelheid liep als hardliep. Dus ben ik overgestapt op pacing. En nu ben ik in alle wedstrijden helaas al eerlijk aan het wandelen. Maar iedereen steunt me en vindt dat mijn deelname zelfs in zo'n format belangrijk en nuttig is voor de ontwikkeling van de hardloopbeweging.

Ik heb veel ervaring opgedaan met deelname aan wedstrijden en op verzoek van een aantal jongens begon ik hen te helpen met het plannen van trainingen. Gedurende het jaar heb ik twee of drie mensen die ik adviseer en zelfs een trainingsschema schrijf ter voorbereiding op de marathon. En dat is heel stimulerend voor mij.

- Zijn er onder de hardlopers veel atleten met zo'n stevige leeftijd?

- Veel is een relatief begrip. We hebben ongeveer 10 mensen van mijn leeftijd in St. Maar er zijn veel 50- en 60-jarige lopers. Ik hoop dat zij zich nog vele jaren voor deze sport zullen blijven inzetten.

- Wat zijn de bijzonderheden van hardlopen op leeftijd? Waar moet je op letten?

- Je moet op alles letten: voeding, regulatie van de belasting. Naarmate je ouder wordt, verlies je snelheid. Dat is onvermijdelijk. In het begin, als je begint met trainen, boek je resultaten, bouw je een basis op. Je prestaties groeien.

Sinds 1971 heb ik meer dan 150.000 kilometer hardgelopen. Dus, figuurlijk gesproken, ren ik nu voor de vierde keer langs de evenaar.

Ik houd al mijn hele leven een sportdagboek bij. Ik vat elke maand en elk jaar samen. Toen ik in topvorm was (1980-1990), liep ik 5-6 duizend kilometer per jaar. Om resultaten te boeken, moet je hard werken.

Dan begint de tendens van afnemende resultaten door ouderdom. Bij sommigen gaat dat sneller, bij anderen minder snel. Ik heb zelfs de verandering in mijn snelheid door de jaren heen in kaart gebracht. Ik heb scherpe dalingen in mijn resultaten gehad door gezondheidsproblemen. En nu wordt mijn tempo om de afstand te overbruggen elk jaar lager. Maar je moet er filosofisch over zijn. Wat is, is.

Wat er ook gebeurt, iemand moet bewegen. Hardlopen past bij de één, zwemmen past bij de ander, nordic walking past bij weer een ander. Lichaamsbeweging is noodzakelijk voor het leven. En het is nooit te laat om te sporten. Volgend jaar word ik 90 jaar en ik hoop dat ik mijn jubileum kan vieren door mee te doen aan de race.

- Wat zou je, vanaf het hoogtepunt van je leven en je hardloopervaring, je 20-jarige zelf toewensen?

- Dit is een zeer onverwachte vraag. Natuurlijk waren er in mijn leven fouten, valpartijen - letterlijk en figuurlijk. Maar vanuit het hoogtepunt van mijn hardloop- en levenservaring zal ik nu waarschijnlijk zeggen dat ik mijn 20-jarige zelf niets zou toewensen. Wat is, is! Dit is mijn leven en ik heb het geleefd volgens mijn principes en in harmonie met mijn geweten.